تعریف موسیقی: موسیقی یا موزیک یا آنچه در پارسی باستان خُنیا گفته می‌شد، یک نوع از هنر است که عناصر اصلی تشکیل‌دهندهٔ آن، صدا و سکوت است.
عناصر اصلی تشکیل‌دهندهٔ موسیقی شامل زیروبمی (نَواک) (تعیین‌کنندهٔ ملودی و هارمونی) و ضرب‌آهنگ (ریتم) است.
موسیقی را هنر بیان احساسات به وسیلهٔ آواها گفته‌اند که مهم‌ترین عوامل آن صدا و ریتم هستند و همچنین دانش ترکیب صداها به گونه‌ای که خوش‌آیند باشد و سبب انبساط و انقلاب روان شود.
تعریف موسی و هر آن چه باید درباره آن بدانید
تعریف موسیقی
پیشینیان موسیقی را چنین تعریف کرده‌اند:
معرفت الحان و آنچه التیام الحان بدان بود و بدان کامل شود.
ارسطو موسیقی را یکی از شاخه‌های ریاضی می‌دانسته و فیلسوفان اسلامی نیز این نظر را پذیرفته‌اند.
همانند ابن سینا که در بخش ریاضی کتاب شفا از موسیقی نام برده‌است. ولی از آنجا که همه ویژگی‌های موسیقی مانند ریاضی مسلم و غیرقابل تغییر نیست بلکه ذوق و قریحهٔ سازنده و نوازنده هم در آن دخالت تام دارد، آن را هنر نیز می‌دانند.
در هر صورت موسیقی امروز دانش و هنری گسترده است که بخش‌های گوناگون و تخصّصی دارد.
نظریه‌های زیبایی‌شناسی
سه نظریه زیبایی‌شناسی دربارهٔ موسیقی وجود دارد.
- موسیقی به مثابه زبان احساسات
- موسیقی به مثابه نماد احساس
- ذات موسیقی صدا و حرکت است.
بسیاری از پدیده‌های طبیعی مانند آبشار و وزش باد از میان برگ‌های درختان و نوای طبیعی موسیقی ایجاد می‌کنند. پس باید بپذیریم موسیقی پدیده‌ای است در فطرت آدمی. از آنجاکه موسیقی، یکی از زیر مجموعه‌های فرهنگ، در همه جوامع وجود دارد، و گاه با افسانه‌ها و حکایت‌ها و احساسات آمیخته شده‌است.
تعریف موسیقی و هر آن چه باید درباره آن بدانید
تاریخچه زیبایی‌شناسی
تصویری از یک سنگ نگاره مربوط به قرن دوم پس از میلاد که نمایانگر ۹ الهه موسیقی (میوزهای یونان باستان) است.
بیش از دوهزار سال است که غرب و شرق به قدرت موسیقی در برانگیختن احساسات اذعان کرده‌اند.
به حدی که کسانی که دغدغه حفظ امنیت دولت را داشته‌اند موسیقی را خطرناک تلقّی کرده‌اند. اما تشریح این امر که موسیقی چگونه چنین تأثیری بر ما می‌گذارد بسیار دشوار است.
فهم دلیل این امر چندان سخت نیست. قدیمی‌ترین و رایج‌ترین نظریه‌های غربی هنر، هنر را تقلید طبیعت می‌دانند. اما موسیقی تماماً با این تعریف سازگار نیست. موسیقی قادر به بازنمایی اشکال و رنگ‌ها یا توصیف جهان در قالب واژگان نیست و توانایی‌اش در تقلید اصواتی که در عالم طبیعت وجود دارند سهم بسیار کوچکی است.
تقسیم‌بندی
موسیقی به روش‌های بسیاری تقسیم‌بندی می‌شود.
بر اساس دورهٔ هنری پیدایش :
- قرون وسطی
- رنسانس
- دوره باروک
- کلاسیک
- رومانتیک
- مدرن
- معاصر
از دیدگاه پیدایش :
- بومی
- نواحی
- شرقی
- غربی
- ایرانی
- عربی
- فلامنکو
- کانتری
از دیدگاه خاستگاه معنایی، کلامی و جایگاه اجتماعی :
- مذهبی
- آیینی (به عنوان مثال موسیقی عرفانی یا موسیقی صوفی گری موسیقی عروسی یا عزا)
- بلوز
- پاپ
- راک
- متال
- کودک
- نوحه خوانی
- تواشیح
از لحاظ اولویّت کلام یا ساز :
- کلامی
- بی‌کلام
از دیدگاه کاربردی :
- درمانی مانند موسیقی زار جنوب ایران یا موسیقی‌های مخصوص آرامش و مدیتیشن
- رقص
- فیلم
- نظامی (مارشه)
از لحاظ سازبندی (ارکستراسیون) و آوایی :
- تک سازی (Solo)
- سمفونیک
- اپرا
- دو نوازی (دوئت)
- سه نوازی (تریو)
- چهارنوازی (کوارتت)
- تلفیقی (فیوژن)
- ضربی
- آرشه‌ای (مانند کوارتت زهی، گروه سازهای بادی)
- آوایی (وکال) – مانند آثار ارکستر آوازی تهران یا گروه کر کلسیا
بر اساس دستگاه یا مقام:
- برای موسیقی سنتی ایرانی هفت دستگاه به همراه ۵ آواز برمی‌شمارند مانند: دستگاه ماهور، دستگاه شور، آواز بیات ترک. هر دستگاه می‌تواند تعدادی «گوشه» داشته باشد. همچنین در موسیقی ایرانی ۱۲ مقام برشمرده‌اند مانند مقام راست، زیر، اصفهان، حجاز.
